Moed om naar jezelf te kijken, voorbij het hoofd
Bijna elke dag stap ik in het ijsbad. Er zijn een aantal theorieën om een ijsbad te nemen. Die van mij is moed. Heb ik de moed om door het oncomfortabele heen te stappen en heb ik de moed om hier even in te zitten? De ontspanning komt en na de ontspanning, als ik het ijsbad uitstap, is er ruimte. Ruimte in mijn lijf, maar vooral ruimte in mijn hoofd.
Vaak hebben we onszelf onbewuste patronen aangeleerd om weg te gaan van ons gevoel. Dit is iets wat je niet zelf bedenkt, maar ongemerkt in je systeem sluipt of zelfs al is.
Eerste keer de kou
De eerste keer dat ik in de koude zee ging liggen voor een aantal minuten was tijdens nieuwjaar 2024. Nadat we eerst een ademoefening gedaan hadden, stapte ik vol goede moed het water in. Ik had me voorbereid om een koude duik en het zou maar een paar minuten zijn dat we in het water gingen zitten. De eerste stappen gingen goed, met mijn blik naar de horizon gericht kon het niet anders dat ik dit wel eventjes kon doen. Ik was met mijn kids (die langs de kant de tijd in de gaten hielden), mijn partner (die zonder blikken of blozen en met een smile de zee in ging), haar kids en vrienden (een groepje van 16 tot 22 jarigen die ook meegingen, zonder moeite zo leek het).
En toen kwam het, keihard. Mijn hoofd zei NEE. Mijn hoofd vertelde me dat ik er direct uit moest, dit was gevaarlijk, dit doet pijn, en niet een beetje pijn, heel veel pijn en ook nog eens overal! Ik kijk om me heen en ik zie de mensen om me heen redelijk rustig zijn. Waarom hebben zij die pijn niet? Hoe kan dat nou? Ik riep nog tegen mijn partner dat dit niet klopt, dat dit niet goed is en dat ik eruit wilde. Ze maande me tot rust en het lukte haar om mij naast haar te krijgen. Mijn hoofd bleef schreeuwen, PIJN! GA ERUIT! Wat volgde was een strijd tegen mijn hoofd. Ondertussen riep één van de kids: “1,5 minuut!”. Ik probeerde mijn adem te reguleren, dat is wat we doen als we in een stress situatie zitten en ineens bewust zijn van ongemerkt snel en kort ademen. Mijn adem werd rustiger en langzaam begon mijn hoofd minder hard te schreeuwen, langzaam werd de stem zachter en toen kwam de ontspanning. Ik voelde de kou even niet meer, ik voelde de pijn niet meer, het werd even stil...
“Drie minuten!”, werd er geroepen. Ik zag de mensen om heen naar de kant lopen en langzaam liep ik mee. De kou had ik niet meer en toen ik op de kant stond was er zoveel ruimte in mijn hoofd, blijdschap ontstond, een overwinningsgevoel. En in mijn lijf voelde dit als een enorme boost.
Oke, eerlijk is eerlijk, mijn voeten bleven nog koud, maar een uur later was ik dat alweer vergeten en waren ze opgewarmd.
Moed en hoofd
Mijn eerste echte bewuste kou ervaring (ik zal de keren dat ik als kind in een wak ben gevallen niet vertellen) was voor mij dus een mooie les in de kracht van de (ongezonde) mind. Ik noem dit ongezond, maar eigenlijk is het een verdedigingsmechanisme die jou wil beschermen van pijn. En daarom is er moed nodig, moed om echt aan te kijken wat er aan de hand is. Mijn hoofd bemoeit zich ongevraagd met van alles. Onderliggende vragen die gesteld worden zijn:
Mag ik dit wel vragen?
Mag ik hier boos om zijn?
Mag ik hier Nee tegen zeggen?
Mag ik hier Ja tegen zeggen?
Mag ik wel genieten van het moment als de ander niet lekker in zijn vel zit?
Mag ik dit niet leuk vinden en hier wat over zeggen?
En vaak ga je dan niet echt naar de antwoorden toe. De mind vult ze wel in:
Nee joh, vraag maar niet, krijg je gedoe mee
Niet boos worden, slaat nergens op
Is toch oke als ik dat doe, het is maar voor even
Als ik dit doe is dat misschien niet fijn voor de ander, dus doe ik dat maar niet
Als ik geniet, ziet de ander dit, vind dat niet fijn en voel ik me schuldig en dat wil ik niet
Ik vind het niet leuk, maar doe het maar toch, het is geen probleem denk ik
En sterker nog, je hoort soms de vragen en antwoorden niet eens meer en laat het links liggen. En het gevolg is dat je weggaat van jezelf, dat je het oncomfortabele uit de weg gaat en de makkelijke weg kiest. En dat is meestal door niet te voelen. En het gekke hierin is dat je je juist dan niet meer goed voelt. Er hangt iets om je heen, een gelatenheid, een hangende emotie, een soort afwezigheid, je laat het maar passeren, het komt wel weer goed.
En in de oppervlakte lijkt dit ook zo, maar je ziel voelt zich niet gehoord. En iedere keer als dit weer gebeurt, ga je weer een stukje van je ziel weg, je gaat weg van jezelf, ongemerkt.
Daarom kost het ook zo veel moed om eens echt te kijken naar dat wat is. Je stapt in het oncomfortabele van voelen, van afwijzing, van uithouden in schuld.
Ruimte
Het zitten in het ijsbad laat mij zien dat ik de moed heb om dit aan te gaan. En dit zorgt er ook voor dat er situaties zijn in mijn leven zijn waar ik bewust Nee tegen durf te zeggen. En waar ik Ja tegen durf te zeggen. Om te luisteren naar wat ik echt wil, wat echt goed voor me is. Heb ik de moed om voor mezelf te kiezen, durf ik mezelf uit te spreken? En dat dit soms oncomfortabel is? Ja zeker! En moet je alles dan laten vallen wat je niet leuk vindt? Nee! Maar je mag jezelf wel afvragen of de dingen die je doet of zegt (of juist niet zegt) ook echt helpend zijn voor je. En je mag ook tegen jezelf dan zeggen dat je het de volgende keer anders doet.
Het geeft je ruimte. Ruimte zodat je bepaalde dingen weer met een andere blik kan zien, dat je meer compassie voelt voor jezelf en ook voor de ander.
Ook de adem zorgt voor ruimte. Naast bekende technieken, maak ik gebruik van o.a. de verbonden ademhaling. Deze kunnen zorgen voor meer ruimte in je lijf en meer ruimte in je hoofd. Door simpelweg de adem te volgen komen we tot stukken in ons lijf waar we ons niet bewust van zijn. We hoeven het dan ook niet eens te weten waar het precies over gaat. Laat het maar komen en laat het maar gaan. Zo ontstaat er ruimte.
Heb jij de moed om een keer te komen ademen? Neem dan contact met me op of doe mee met de ademcirkels.
Comments